Το παρεκκλήσιο της Αγίας Μαρίνας έχει δώσει το όνομα στον ευρύτερο κόλπο που φιλοξενεί τη ΝΒΝΕ. Η Αγία αποτελεί την προστάτιδα του Θερέτρου και δεν είναι τυχαίο που στην συντριπτική πλειοψηφία τα στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού όταν αναφέρονται στο ΘΑΝ χρησιμοποιούν το όνομα της Αγίας... Στο παρεκκλήσιο τελούνται κανονικά οι προβλεπόμενες ακολουθίες κατά τη διάρκεια των παραθεριστικών περιόδων και το Πάσχα. Ο εορτασμός της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου γίνεται κάθε χρόνο με ιδιαίτερη λαμπρότητα και με συμμετοχή της στρατιωτικής ηγεσίας του ΠΝ αλλά διακεκριμένων καλεσμένων της πολιτικής εξουσίας και των έτερων κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η παρθενομάρτυς Μαρίνα γεννήθηκε στη μικρή πόλη Αντιόχεια της Πισιδίας, γύρω στο έτος 270, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός ή ο Κλαύδιος Καίσαρας. Οι γονείς της άνηκαν στην ανώτερη τάξη της περιοχής της Πισιδίας, ο πατέρας ήταν διακεκριμένος και σεβαστός από τους εθνικούς ιερέας των ειδώλων, λεγόταν δε Αιδέσιος. Αμέσως μετά τη γέννηση της Μαρίνας, έφυγε από την παρούσα ζωή η μητέρα της. Έτσι ο πατέρας αναγκάστηκε να αναθέσει την ανατροφή της θυγατέρας του σε μία άλλη γυναίκα.

Η γυναίκα στην οποία ο Αιδέσιος είχε εμπιστευτεί την ανατροφή της κόρης του ήταν χριστιανή. Έτσι και η μικρή Μαρίνα γαλουχήθηκε νωρίς στη νέα πίστη του Χριστού. Σε ηλικία 12 ετών έλαβε το Βάπτισμα. Ποθούσε να μάθει καθετί πού είχε σχέση με τον Ιησού Χριστό. Μέσα της δημιουργήθηκε η ιερή επιθυμία να μαρτυρήσει για το Σωτήρα και Λυτρωτή της. Όταν ο πατέρας της πληροφορήθηκε ότι ήταν χριστιανή, τυφλωμένος από το φανατισμό της ειδωλολατρικής θρησκείας του, μίσησε το ίδιο το σπλάχνο του και αποκλήρωσε τη μοναχοκόρη του.

Στα 15 της χρόνια ο Θεός είχε προικίσει τη Μαρίνα όχι μόνο με πλούσια ψυχικά χαρίσματα, αλλά και με σωματικό κάλλος εντυπωσιακό. Ο έπαρχος Ολύβριος την ερωτεύτηκε και της ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αναλάβει την προστασία της και να την κάνει γυναίκα του. Η νεαρή χριστιανή προσευχόταν θερμά, ζητώντας από τον Θεό να τη στηρίξει και να τη φωτίσει ώστε να φερθεί καθώς αρμόζει στις αφιερωμένες σ’ Εκείνον ψυχές. Στην επιμονή του Ολυβρίου να λάβει απάντηση στην πρότασή του, απάντησε πώς είναι αδύνατο να την αποδεχτεί γιατί εκείνη ήταν χριστιανή.

Για ένα μικρό διάστημα ο έπαρχος προσπάθησε, να πείσει τη νέα τούτη χριστιανή να αλλάξει γνώμη και να δεχθεί τον γάμο. Εκείνη όμως επέμενε στην ομολογία της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Τότε την έστησε μπροστά σε δικαστήριο όπου η Μαρίνα ομολόγησε με γενναιότητα τη χριστιανική της ιδιότητα και έτσι στη συνέχεια ο έπαρχος διέταξε να τη μαστιγώσουν. Η Αγία αφού άντεξε με καρτερικότητα το βασανιστήριο οδηγήθηκε στη φυλακή. Ύστερα από λίγες ημέρες οδηγήθηκε εκ νέου στο δικαστήριο, όπου και πάλι ομολόγησε πίστη στο Χριστό και αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Αφού την κρέμασαν, καταξέσχισαν τα πλευρά της με σιδερένια νύχια. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά, πού όλο το κάλλος του νεανικού της σώματος εξαφανίστηκε. Στη συνέχεια την έριξαν και πάλι στη φυλακή χωρίς να της δίνουν τροφή.

Ο διάβολος θέλησε να δοκιμάσει να κάμψει ο ίδιος την Αγία. Πήρε ο ίδιος τη μορφή φοβερού δράκοντος και εμφανίστηκε μπροστά της. Διαπιστώνοντας όμως ότι η Αγία δεν διέκοπτε την προσευχή της, άνοιξε το στόμα του απειλητικά, δείχνοντας ότι θέλει να την καταπιεί. Η μεγαλομάρτυς επικαλέστηκε το όνομα του Σωτήρος Χριστού και ο δράκοντας εξαφανίστηκε. Στη συνέχεια ο διάβολος μετασχηματίσθηκε σε άνθρωπο με τρομερή εμφάνιση μαύρου σκυλιού. Η Μαρίνα όμως τον άρπαξε από τα μαλλιά και μ’ ένα σφυρί τον χτύπησε δυνατά στο κεφάλι και στη ράχη. Στο τέλος ο διάβολος, όρμησε εναντίον της και την απειλούσε ότι θα τη σκοτώσει αν δεν σταματούσε να προσεύχεται. Τότε η Αγία Μαρίνα τον άρπαξε από τα μαλλιά του και τον μαστίγωσε.

Μετά από τους πειρασμούς του διαβόλου, δυνατό φως καταύγασε το σκοτεινό χώρο της φυλακής της, πού έβγαινε από ένα Σταυρό, του οποίου η κορυφή υψωνόταν στον ουρανό. Το φως συμβόλιζε τον Πατέρα, ο Σταυρός τον Εσταυρωμένο Υιό και το περιστέρι το Άγιο Πνεύμα. Το περιστέρι κατέβηκε κάποια στιγμή και είπε στη Μαρίνα: «Χαίρε, Μαρίνα, η λογική περιστερά του Θεού, διότι νίκησες τον πονηρό δαίμονα και ντρόπιασες τον εχθρό. Χαίρε πιστή και αγαθή δούλη του Κυρίου σου, τον οποίο πόθησες με όλη την καρδιά σου και μίσησες κάθε πρόσκαιρη απόλαυση. Χαίρε και αγάλλου, γιατί έφτασε η μέρα να λάβεις το στεφάνι της νίκης και να μπεις, όπως το αξίζεις, στολισμένη, μαζί με τις φρόνιμες παρθένες στο νυμφώνα του Χριστού και βασιλιά σου». Ενώ η αγία Μαρίνα άκουγε τα λόγια αυτά συντελέστηκε στο σώμα της ένα άλλο θαύμα: Όλες οι πληγές της επουλώθηκαν και η νεαρή μάρτυς απέκτησε και πάλι το κάλλος το όποιο θαύμαζαν όλοι.

Το μένος του επάρχου έφτασε στο αποκορύφωμά του. Έδωσε εντολή να γυμνώσουν τη μάρτυρα, να την κρεμάσουν στο ξύλο και να καίνε με λαμπάδες το σώμα της. Στη συνέχεια, γέμισαν ένα μεγάλο λέβητα με νερό, κατέβασαν και βούτηξαν τη Μαρίνα με το κεφάλι προς τα κάτω για να πεθάνει από πνιγμό. Η μάρτυς και πάλι προσευχήθηκε θερμά οπότε «παρευθύς σεισμός μέγας ἐγένετο καί ἐφάνη πάλιν ἡ πρώτη περιστερά ἐπάνω του ὕδατος, βαστάζουσα εἰς τό στόμα στέφανον. Αὐτήν τήν ὥρα ἐφάνη καί ὁ πύρινος στύλος, ἐπάνω δέ τούτου Σταυρός». Η μάρτυς βγήκε από το νερό σώα, τα δεσμά της είχαν λυθεί και στεκόταν και πάλι σε στάση προσευχής, δοξάζουσα τον Θεό. Το δε περιστέρι κάθισε πάνω στο κεφάλι της, κρατώντας στο στόμα του το στεφάνι και είπε προς τη Μαρίνα: «Εἰρήνη σέ σένα, δούλη τοῦ Θεοῦ. Ἔχε θάρρος καί λάβε ἀπό τή δεξιά τοῦ Ὑψίστου αὐτό τό οὐράνιο στεφάνι».

Στη συνέχεια πέταξε πάνω στο Σταυρό και συνέχισε να λέει δυνατά: «Έλα, Μαρίνα, στις άνω μονές του Παραδείσου, για ν’ απολαύσεις το στεφάνι της αφθαρσίας στα αγαπητά σκηνώματα του Κυρίου, να χαίρεσαι μαζί με τους αγίους και να αναπαύεσαι αιώνια». Η φωνή αυτή συγκλόνισε άντρες και γυναίκες και αρκετοί απ’ αυτούς ομολόγησαν πώς ήταν έτοιμοι να πιστέψουν και να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους για το Χριστό. Ο έπαρχος πρόσταξε να θανατώσουν όσους είχαν θέλησαν να ομολογήσουν πίστη στο Χριστό και για να προλάβει μεγαλύτερο κακό για τους ειδωλολάτρες, προσποιήθηκε ότι δίνει εντολή να μεταφέρουν την Αγία και πάλι στη φυλακή. Η πραγματική ωστόσο προσταγή ήταν να αποκεφαλίσουν τη Μαρίνα. Η Αγία, αφού προσευχήθηκε για τελευταία φορά πάνω στη γη, έσκυψε και το ξίφος του δημίου «ἐκκόψαν τήν κεφαλήν της, περιέβαλεν αὐτήν μέ τόν ἀδαμάντινον στέφανον τοῦ μαρτυρίου».

Μετά τον διά του ξίφους θάνατο της οι χριστιανοί παρέλαβαν κρυφά το τίμιο λείψανο και το ενταφίασαν με τιμές πού αρμόζουν στους μάρτυρες της πίστεως. Άγνωστο πότε ακριβώς μετακομίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη, εφόσον είναι αληθινή η πληροφορία ότι το έτος 1230 σταυροφόροι της Δύσεως μετέφεραν τα λείψανα αυτά από την πρωτεύουσα του Βυζαντίου στη Βενετία, γεγονός πού οι Ρωμαιοκαθολικοί γιορτάζουν στις 17 Ιουλίου (ημέρα μνήμης της μεγαλομάρτυρος και για μας τους Ορθοδόξους). Η καλλιπάρθενος αγία Μαρίνα θεωρείται προστάτης των παιδιών και μάλιστα ειδική για τη θεραπεία όσων απ’ αυτά είναι άρρωστα και καχεκτικά.